Mathias Eick (Vestfold, 1979) is een Noorse trompettist/multi-instrumentalist, zijn vader, moeder, broer en zuster zijn allemaal bezig met muziek. Afgezien van de andere instrumenten die hij beheerst, is hij toch vooral bekend als trompettist, zijn spel met heldere melodielijnen en vaak een lichte melancholische ondertoon zijn kenmerkend voor zijn geluid. Jazz Times noemde het “bundels licht in de duisternis”, mooier kan ik het niet omschrijven.

Zijn muziek balanceert tussen jazz, folk en ambient. Dit is alweer zijn vijfde album voor het iconische ECM label. Hij maakte jarenlang deel uit van de groep Jaga Jazzist, een groep waarin Noorse muzikanten uit de jazz- en rockscene. Onder zijn eigen naam maakt hij een veel meer lyrische en gevoelvolle muziek waarbij musici als Chet Baker, Kenny Wheeler en Enrico Rava dienen als rolmodel. Alle drie ook in mijn lijstje favorieten, daarom zit Mathias er ook bij.

De rolverdeling op “When we leave” is als volgt : Mathias Eick (trompet, keyboard), Hakon Aase (viool, percussie), Andreas Ulvo (piano), Audun Erlien (contrabas), Torstein Lofthus (drums), Helge Andreas Norbakken (drums, percussie) en Stian Carstensen ( pedal steel gitaar). Alle composities zijn geschreven door Mathias Eick.

“When we leave” bevat serene muziek waarop het heerlijk wegdromen is, het album begint met “Loving”, een veelzeggende titel, op een zachtjes deinende melodie laat Mathias zijn welluidende trompetstrofen klinken waarna Hakon de sfeer nog verdiept met zijn vioolspel, prachtig. Het sfeervolle geluid zet zich onverminderd voort in “Caring”, in “Flying” heerst er een overdonderende stilte met sporadische pianoklanken en een heel zacht aangezette trompet. Het nummer “Arvo” verwijst vrijwel zeker naar de beroemde Estse componist Arvo Pärt, zeker gezien de gewijde sfeer die het nummer uitstraalt, het begin is nogal zweverig maar allengs gaat het er wat steviger aan toe mede door de stevige percussie, de muziek van Pärt mag ik graag horen dus hier geniet ik ook van, mooi !

In “Playing” is er ook een belangrijke rol weggelegd voor de pedal steel gitaar van Carstensen, het is een extra factor in de omfloerste klanken die dit gezelschap ten gehore brengt. Het album sluit af met “Begging” een muzikale smeekbede, waarvoor en waarom weet ik niet, maar het is een sferische afsluiting van een heerlijk album.

Jan van Leersum.